दिवसाचे पोस्टमोर्टम केल्यावर
हालत राहतो मेंदू...
अन काळजाचा तुकडा...
संध्याकाळच्या फोर्मिलीनमध्ये
रात्र अनेस्थेसिया देईपर्यंत...
तसे आपण सर्वच जन चालत रहातो
अपघाताने...वाट अपघाताची
रुळावरती दरडी कोसळेपर्यंत
सर्वच कसे सुखरूप असते...
रेल्वेच्या प्रवासासारखे
नाही म्हणायला
तरीही प्रत्येकजण तपासात असतो
आतली धडधड
डॉक्टरच्या स्टेथोस्कोपसारखा
...सराइतपणे
सतत वाटत राहते
आपण जिवंत असल्याची भीती
आणि होत राहतात भास
...श्वास चालू असल्याचे
........................
........................
...रात्र अनेस्थेसिया देईपर्यंत
-कैलास गांधी
बारामतीतील हत्तींना म्हणे
घराणेशाही खपत नाही
खायचे दात लपवले तरी
बाहेरचे सुळे लपत नाहीत
-कैलास गांधी
साहेब म्हणाले,
हे खरे तर उद्धवाचे राज आहे
आधी मुलगा... मग पुतण्या...
...त्यानंतर समाज आहे
कोण म्हणते भगव्याला
विरक्तीचा शाप आहे
वारस कसा रक्ताचा हवा
केवढा मोठा 'व्याप' आहे
- कैलास गांधी
मी छंदी फंदी...दु:खात आनंदी
...माणसांच्या रानात मला बंदी
मी लुच्चा, लफंगा, चोर, बदमाश
...बेवडा मी
तुझ्या वेणीत माळलेला घमघम
...केवडा मी
मी सांज उषेच्या किरणांनी
विणतो शाल दिवसाची
मी रात्रीस बायको म्हणतो
संध्येस रखेल दिवसाची
मी काळोखाच्या गर्भात
उजेडाच्या खडूने लिहीतो
मी सटवीच्या भाळावर
उद्याचे भविष्य लिहितो
मी हात जोडतो सुर्यास
अन् म्हणतो जाळ मला
सागरास मारतो मिठी
अन् म्हणतो सांभाळ मला
मी कोणत्या अनामिक आवेगाने
काळजात ठोकतो खिळा
ही भूक कोणती अशी
आतड्यास द्या म्हणे पिळा
ह्या कळा घेउन युगांच्या
मी काट्यांच्या चालतो वाटा
काट्यास शोधती पाय
की पायास शोधतो काटा
मी शिंपून धर्मबिंदू
शमवतो तहान रक्ताची
मी विठ्ठलास गडी म्हणतो
रुक्मिणीस दासी भक्ताची
मी छंदी फंदी...दु:खात आनंदी
...माणसांच्या रानात मला बंदी
-कैलास गांधी
